Wat had ik ook alweer verteld????
Door: Tommie Cruise
Blijf op de hoogte en volg Tommie
19 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Vancouver
Eenmaal aan de gate op Schiphol was het al snel duidelijk dat het vliegtuig een klein uurtje vertraging zou hebben. Jammer maar helaas, snel nog even een lekker kopje koffie gehaald. Uiteindelijk mochten we om 13.45 beginnen met boarden, terwijl we oorspronkelijk al om 1305 zouden vliegen.
Na lekker plaats genomen te hebben in mijn stoel, bleef het wel erg lang rustig in en om het vliegtuig. Na een uurtje gezeten te hebben dan toch eindelijk het woord van de captain: De problemen waren nog niet opgelost en we moesten uit het vliegtuig omdat de stroom eraf moest. Weer in de gate aangekomen heb ik maar lekker een plekje gezocht en ben ik rustig aan in een boekje begonnen. Langzaam aan begon de groep jongemannen tegen over mij mijn aandacht te trekken. Een jongen bleek wel een erg bekend gezicht te hebben, maar ja, wie bedenkt het nu dat Armin van Buren tegenover hem zit in de gate.. Na wat subtiel afluisteren en albumcovers te hebben vergeleken kwam ik toch tot de conclusie dat dit hem wel echt moest zijn. In ieder geval nog een klein zonnestraaltje aan de nu toch wel heel donker aan het worden figuurlijke horizon.
Na herhaaldelijke pogingen om de kapotte fuel valve te vervangen bleek er ook nog eens een computersysteem gecrashed te zijn, onder het motto: Als je vertraagd, vertraag dan ook goed. Na lang wachten konden we dan eindelijk het vliegtuig weer in om vervolgens tegen half 7 op te stijgen. Kleine 5 en een half uur vertraging dus.
De vlucht verliep verder goed, zat in een wat koude luchtstroom dus het dekentje was wel degelijk nodig en mijn entertainment system wist er tot twee keer toe mee op te houden, maar al met al redelijk uitgerust aangekomen op Vancouver Airport. De HAL had hier een kamer voor mij gereserveerd in het Fairmont Airport Hotel. Lekker kingsize bed, grote douche, ligbad en bureau. Helaas was het al na 2000 uur en liep het restaurant over van de mensen. Ik heb dan ook maar besloten niks te eten te bestellen, het eten in het vliegtuig viel allezins mee, en ben lekker met een biertje en een boek aan de bar gaan zitten. Voor een van de laatste keren fatsoenlijk én gratis internet, maar ja, wat heb je daar aan als het in Nederland 0500 uur is...
Maar waar ben je ook zonder een heel lief vriendinnetje, die gewoon om 0645 opstaat om te kijken of ik nog wakker ben en even wil skypen =D. Toch wel erg aangenaam, als je zo na een lange vlucht alleen in een hotelbed ligt.
Het kingsize bed lag voortreffelijk. Helaas speelde de jetlag wel enige parten in mijn nacht, want na zowel 0100, 0200, 0300 én 0413 gezien te hebben was het dan om 0545 toch echt tijd om op te staan. Gelukkig had ik nog wat afleiding door nog even te whatsappen met m'n ouders en marloes, alvorens ik mij ging uitchecken. Het 'breakfast on the go' viel wat tegen, maar een echte Canadees gaat natuurlijk gewoon jagen na een appel, muffin en een flesje cranberry sap.
Nu dan toch eindelijk klaar met dat eeuwige gebrabbel over koetjes en kalfjes. Het echte werk kan beginnen, want zaterdag 2 Augustus tegen half 9 kwam dan eindelijk het cruiseschip in zicht. Of nou ja, de 'Crown Princess' van ikhebgeenideewelke maatschappij. Beetje jammer, maar mijn schip lag aan de andere kant van het gebouw te wachten. Zodoende heb ik nu, ten tijden van schrijven aan het eind van de eerste dag, het schip nog steeds niet in één blik van buitenaf bekeken.
Aan boord kreeg ik mijn buddy toegewezen om mij de eerste dagen wegwijs te maken. Mijn buddy is tevens mijn kamergenoot, Rico, een jongen die mbo Marof studeert in Den Helder. Erg gezellig, hij heeft mij zo goed als het hele schip laten zien en samen al slap lullend over van alles en nog wat wat rond gebanjerd. Ik begin in de machinekamer, waar ik drie weken mee ga lopen. Na deze drie weken zal ik van plek ruilen met Rico, en ga ik 6 weken meelopen op de brug. Erg spannend allemaal. Na dus mijn eerste rondleiding van Rico waren bijna al mijn vermoedens al snel waarheid. Verdwalen is meer feit als fabel, de machinekamer is erg warm, van de hele dag in geventileerde ruimtes rondlopen krijg je een droge keel en extreme bloedneuzen en van te weinig drinken krijg je hele gele plas. Daar tegenover staat dat de gemiddelde aziaat waarmee ik werk aan boord een stevig mondje engels praat en je er erg gezellig mee kan kletsen.
Zondag 3 augustus. Je zoekt het maar uit.
Jetlag. Vreselijk fenomeen, maar toch wel een beetje makkelijk. Ik word wakker tegen de klok van 5, waarna ik mij besef nog een klein uurtje te hebben voor mijn wekker gaat. Ik heb me dus nog maar een paar keer omgedraaid, om uiteindelijk tegen kwart over 6 uit mijn bed te komen.
Ik begin dus in de machinekamer, waar ik de eerste dagen tegen 7 uur verwacht wordt. Over het algemeen beginnen ze allemaal zo rond 7 uur, dus ik moet er maar bij zijn. De eerste dagen wordt ik wat losgelaten in de engine room. Ik heb als voornaamste opdracht mijn NEOP kaart te vervullen, wat staat voor New Employee orientation program. Ik heb twee A4'tjes door te werken en krabbeltjes te verzamelen binnen 72 uur. Dit gaat dan vooral om veiligheidspraatjes en -rondjes, orientatierondjes en zaken zoals de taylor bezoeken. Gelukkig heb ik al mijn krabbels binnen 48 uur binnen.
Vandaag en de komende dagen ben ik bezig mijn weg te vinden. Zo moet ik een algehele overzichtstekening maken van de machinekamer, met waar ongeveer de grootste apparaten en pompen staan, emergency exits zijn e.d. Dit is even wat gepuzzel, maar na een dagje rondsjouwen heb je het meeste wel ongeveer in je hoofd zitten. -Edit- Totdat je aan je mentor vraagt hoe de uitgetekende plattegronden eruit zien en hij zich afvraag of je blind bent... Een boiler, stabilisatorvinnen, manifold en enkele koelers missen is blijkbaar niet goed. Helemaal niet als deze boiler bijna een verdieping hoog is, de stabilisatorvinnen zo'n 8 à 10 meter lang zijn (ruwe schatting) en de koelers gemiddeld twee keer zo groot als ik.
Na het eten ook maar meteen even de officers bar bezocht, aangezien het formal night is en ik dus het pinguin pakje aanmoet, aldus de first officer, en deze nog niet voor mij gemaakt is. Samen met de first officer wat gedronken en gekletst, waarna er nog enkele andere hooggeplaatsten mannen langskwamen. Dit was erg leuk allemaal, meteen wat grappige en mooie verhalen gehoord van ieders belevingen aan boord door de jaren heen. Nu lig ik lekker in bed te schommelen met de eerste deining van mijn zeemansleven.
4 augustus, Van boord.
En ja hoor, we zijn in Amerikaans grondgebied. Alle nieuw aangekomen bemanning van deze week moet hier van boord, op bezoek bij immigratie. Hier krijgen we het I95 papiertje. Niet veel groter dan een kauwgomwrapper met twee stempels, mijn naam en dat ik bij de ms Zuiderdam hoor. Kwijtraken is uiteraard betalen, en die datumstempels in Amerika zijn duur. Ik heb geen idee wat de precieze prijs is, maar ik heb al getallen gehoord van 180 tot 400 dollar. Niet niks.
Zodra mijn kennis van de machinekamer up to date is en ik dus alle apparatuur, wegen en nooduitgangen kan vinden wordt ik in een wacht geplaatst. Vandaag gehoord dat ik mee ga lopen van 0700 - 1200 en van 1300 - 1600. Acht uur per dag dus. Deze 8 uur bestaan uit 6 uur wacht en 2 uur extra klusjes buiten de wacht om. Schijnt allemaal erg leerzaam te zijn en ik heb er zin in! Helaas is het dan wel zo dat ik dus de komende drie weken iedere dag wacht heb tijdens de uren dat er in de haven gelegen wordt, behalve in Juneau. Als ik dus van boord wil kan dit alleen in Juneau en na mijn wacht. We gaan wel zien wat dat inhoud. Tot nu toe heb ik niet echt de puf om na mijn wacht nog grote reizen te ondernemen. Wie weet kijk ik hier volgende week heel anders tegen aan en ga ik vol vreugde eens de lokale sfeer in Alaska proeven!
Helaas werkt de website van mijn blog niet aan boord van het schip, ik moet dus maar even kijken hoe ik het up to date houd. Ik ga in iedergeval mijn best doen zoveel mogelijk te plaatsen, linksom of rechtsom!
De groeten, TB.
De volgende keer zal ik proberen het wat chronologisch te vertellen, maar het is wel moeilijk zo met dat ruk-internet.......
Na lekker plaats genomen te hebben in mijn stoel, bleef het wel erg lang rustig in en om het vliegtuig. Na een uurtje gezeten te hebben dan toch eindelijk het woord van de captain: De problemen waren nog niet opgelost en we moesten uit het vliegtuig omdat de stroom eraf moest. Weer in de gate aangekomen heb ik maar lekker een plekje gezocht en ben ik rustig aan in een boekje begonnen. Langzaam aan begon de groep jongemannen tegen over mij mijn aandacht te trekken. Een jongen bleek wel een erg bekend gezicht te hebben, maar ja, wie bedenkt het nu dat Armin van Buren tegenover hem zit in de gate.. Na wat subtiel afluisteren en albumcovers te hebben vergeleken kwam ik toch tot de conclusie dat dit hem wel echt moest zijn. In ieder geval nog een klein zonnestraaltje aan de nu toch wel heel donker aan het worden figuurlijke horizon.
Na herhaaldelijke pogingen om de kapotte fuel valve te vervangen bleek er ook nog eens een computersysteem gecrashed te zijn, onder het motto: Als je vertraagd, vertraag dan ook goed. Na lang wachten konden we dan eindelijk het vliegtuig weer in om vervolgens tegen half 7 op te stijgen. Kleine 5 en een half uur vertraging dus.
De vlucht verliep verder goed, zat in een wat koude luchtstroom dus het dekentje was wel degelijk nodig en mijn entertainment system wist er tot twee keer toe mee op te houden, maar al met al redelijk uitgerust aangekomen op Vancouver Airport. De HAL had hier een kamer voor mij gereserveerd in het Fairmont Airport Hotel. Lekker kingsize bed, grote douche, ligbad en bureau. Helaas was het al na 2000 uur en liep het restaurant over van de mensen. Ik heb dan ook maar besloten niks te eten te bestellen, het eten in het vliegtuig viel allezins mee, en ben lekker met een biertje en een boek aan de bar gaan zitten. Voor een van de laatste keren fatsoenlijk én gratis internet, maar ja, wat heb je daar aan als het in Nederland 0500 uur is...
Maar waar ben je ook zonder een heel lief vriendinnetje, die gewoon om 0645 opstaat om te kijken of ik nog wakker ben en even wil skypen =D. Toch wel erg aangenaam, als je zo na een lange vlucht alleen in een hotelbed ligt.
Het kingsize bed lag voortreffelijk. Helaas speelde de jetlag wel enige parten in mijn nacht, want na zowel 0100, 0200, 0300 én 0413 gezien te hebben was het dan om 0545 toch echt tijd om op te staan. Gelukkig had ik nog wat afleiding door nog even te whatsappen met m'n ouders en marloes, alvorens ik mij ging uitchecken. Het 'breakfast on the go' viel wat tegen, maar een echte Canadees gaat natuurlijk gewoon jagen na een appel, muffin en een flesje cranberry sap.
Nu dan toch eindelijk klaar met dat eeuwige gebrabbel over koetjes en kalfjes. Het echte werk kan beginnen, want zaterdag 2 Augustus tegen half 9 kwam dan eindelijk het cruiseschip in zicht. Of nou ja, de 'Crown Princess' van ikhebgeenideewelke maatschappij. Beetje jammer, maar mijn schip lag aan de andere kant van het gebouw te wachten. Zodoende heb ik nu, ten tijden van schrijven aan het eind van de eerste dag, het schip nog steeds niet in één blik van buitenaf bekeken.
Aan boord kreeg ik mijn buddy toegewezen om mij de eerste dagen wegwijs te maken. Mijn buddy is tevens mijn kamergenoot, Rico, een jongen die mbo Marof studeert in Den Helder. Erg gezellig, hij heeft mij zo goed als het hele schip laten zien en samen al slap lullend over van alles en nog wat wat rond gebanjerd. Ik begin in de machinekamer, waar ik drie weken mee ga lopen. Na deze drie weken zal ik van plek ruilen met Rico, en ga ik 6 weken meelopen op de brug. Erg spannend allemaal. Na dus mijn eerste rondleiding van Rico waren bijna al mijn vermoedens al snel waarheid. Verdwalen is meer feit als fabel, de machinekamer is erg warm, van de hele dag in geventileerde ruimtes rondlopen krijg je een droge keel en extreme bloedneuzen en van te weinig drinken krijg je hele gele plas. Daar tegenover staat dat de gemiddelde aziaat waarmee ik werk aan boord een stevig mondje engels praat en je er erg gezellig mee kan kletsen.
Zondag 3 augustus. Je zoekt het maar uit.
Jetlag. Vreselijk fenomeen, maar toch wel een beetje makkelijk. Ik word wakker tegen de klok van 5, waarna ik mij besef nog een klein uurtje te hebben voor mijn wekker gaat. Ik heb me dus nog maar een paar keer omgedraaid, om uiteindelijk tegen kwart over 6 uit mijn bed te komen.
Ik begin dus in de machinekamer, waar ik de eerste dagen tegen 7 uur verwacht wordt. Over het algemeen beginnen ze allemaal zo rond 7 uur, dus ik moet er maar bij zijn. De eerste dagen wordt ik wat losgelaten in de engine room. Ik heb als voornaamste opdracht mijn NEOP kaart te vervullen, wat staat voor New Employee orientation program. Ik heb twee A4'tjes door te werken en krabbeltjes te verzamelen binnen 72 uur. Dit gaat dan vooral om veiligheidspraatjes en -rondjes, orientatierondjes en zaken zoals de taylor bezoeken. Gelukkig heb ik al mijn krabbels binnen 48 uur binnen.
Vandaag en de komende dagen ben ik bezig mijn weg te vinden. Zo moet ik een algehele overzichtstekening maken van de machinekamer, met waar ongeveer de grootste apparaten en pompen staan, emergency exits zijn e.d. Dit is even wat gepuzzel, maar na een dagje rondsjouwen heb je het meeste wel ongeveer in je hoofd zitten. -Edit- Totdat je aan je mentor vraagt hoe de uitgetekende plattegronden eruit zien en hij zich afvraag of je blind bent... Een boiler, stabilisatorvinnen, manifold en enkele koelers missen is blijkbaar niet goed. Helemaal niet als deze boiler bijna een verdieping hoog is, de stabilisatorvinnen zo'n 8 à 10 meter lang zijn (ruwe schatting) en de koelers gemiddeld twee keer zo groot als ik.
Na het eten ook maar meteen even de officers bar bezocht, aangezien het formal night is en ik dus het pinguin pakje aanmoet, aldus de first officer, en deze nog niet voor mij gemaakt is. Samen met de first officer wat gedronken en gekletst, waarna er nog enkele andere hooggeplaatsten mannen langskwamen. Dit was erg leuk allemaal, meteen wat grappige en mooie verhalen gehoord van ieders belevingen aan boord door de jaren heen. Nu lig ik lekker in bed te schommelen met de eerste deining van mijn zeemansleven.
4 augustus, Van boord.
En ja hoor, we zijn in Amerikaans grondgebied. Alle nieuw aangekomen bemanning van deze week moet hier van boord, op bezoek bij immigratie. Hier krijgen we het I95 papiertje. Niet veel groter dan een kauwgomwrapper met twee stempels, mijn naam en dat ik bij de ms Zuiderdam hoor. Kwijtraken is uiteraard betalen, en die datumstempels in Amerika zijn duur. Ik heb geen idee wat de precieze prijs is, maar ik heb al getallen gehoord van 180 tot 400 dollar. Niet niks.
Zodra mijn kennis van de machinekamer up to date is en ik dus alle apparatuur, wegen en nooduitgangen kan vinden wordt ik in een wacht geplaatst. Vandaag gehoord dat ik mee ga lopen van 0700 - 1200 en van 1300 - 1600. Acht uur per dag dus. Deze 8 uur bestaan uit 6 uur wacht en 2 uur extra klusjes buiten de wacht om. Schijnt allemaal erg leerzaam te zijn en ik heb er zin in! Helaas is het dan wel zo dat ik dus de komende drie weken iedere dag wacht heb tijdens de uren dat er in de haven gelegen wordt, behalve in Juneau. Als ik dus van boord wil kan dit alleen in Juneau en na mijn wacht. We gaan wel zien wat dat inhoud. Tot nu toe heb ik niet echt de puf om na mijn wacht nog grote reizen te ondernemen. Wie weet kijk ik hier volgende week heel anders tegen aan en ga ik vol vreugde eens de lokale sfeer in Alaska proeven!
Helaas werkt de website van mijn blog niet aan boord van het schip, ik moet dus maar even kijken hoe ik het up to date houd. Ik ga in iedergeval mijn best doen zoveel mogelijk te plaatsen, linksom of rechtsom!
De groeten, TB.
De volgende keer zal ik proberen het wat chronologisch te vertellen, maar het is wel moeilijk zo met dat ruk-internet.......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
